"Buszujący w zbożu" J. D. Salinger

 "Bohaterem "Buszującego w zbożu" jest szesnastoletni uczeń, Holden Caulfield, który nie mogąc pogodzić się z otaczającą go głupotą, podłością, a przede wszystkim zakłamaniem, ucieka z college`u i przez kilka dni "buszuje" po Nowym Jorku, nim wreszcie powróci do domu rodzinnego. Historia tych paru dni, którą opowiada swym barwnym językiem, jest na pierwszy rzut oka przede wszystkim zabawna, jednakże rychło spostrzegamy, że pod pozorami komizmu ważą się tutaj sprawy bynajmniej nie błahe."

    Pewnego dnia spacerując między półkami w bibliotece natknęłam się na „Buszującego z zbożu”. Chwyciłam książkę w swoje ręce i po przeczytaniu kilku pierwszych zdań stwierdziłam: „A co mi szkodzi?”, takim oto sposobem „Buszujący...” trafił do mnie na półkę i czekał aż go przeczytam. Chwilę trwało za nim się za niego zabrałam, ale w końcu to zrobiłam. Jak podobała mi się lektura?

    Nie ukrywajmy, że „Buszujący w zbożu” to klasyk w literaturze, właśnie dlatego moje oczekiwana wobec książki pana Salingera były trochę wyższe niż w przypadku innych książek. W końcu nie bez powodu „Buszujący...” przetrwał próbę czasu i czyta się go do dziś.

„Jeżeli ktoś umarł, to jeszcze nie powód, żeby go przestać lubić, zwłaszcza jeżeli to był ktoś tysiąc razy sympatyczniejszy niż inne znajome osoby, które żyją.”

    W powieści mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową, prowadzoną przez głównego bohatera, Holdena. Styl autora jest lekki i prosty, chociaż nie końca przyjemny. Dlaczego? Denerwowało mnie używanie słów „cholera””okropnie” „straszliwie” niemal w co trzecim zdaniu. Z czasem się do tego przyzwyczaiłam, ale z początku nie mogłam tego znieść.

    Historia opowiadana przez Holdena nie jest bardzo oryginalna, chłopak opisuje swoje przygody, które przydarzyły mu się w ciągu kilku dni. Mimo zwyczajności ta opowieść ma w sobie „to coś”. Śledzi się losy bohatera z ciekawością mimo prostoty historii.

„Wystarczy pleść jakieś głupstwa, których nikt nie może zrozumieć, a ludzie zrobią wszystko, czego od nich zażądasz.”

    Holden jest osobą, którą albo się lubi albo nienawidzi. Innych opcji nie widzę. Głównego bohatera polubiłam, mimo że, w przeciwieństwie do niego jestem pozytywnie nastawiona do życia. Właśnie, panicz Caulfield jest wielkim pesymistą, takiego negatywnie nastawionego do świata człowieka chyba świat nie widział. Ale w tym jego pesymistycznym podejściu do wszystkiego potrafi znaleźć coś co jest dla niego ważne.

    Można dodać także, że Holden nie jest pozytywnym bohaterem (za dużo pesymizmu wychwytuję w tej książce). Nie przejmuję się szkołą, tym samym przyszłością (wyrzucili go z kilku szkół), pije i pali na umór, kłamie na każdym kroku, zdecydowanie nie jest dobrym przykładem dla dzieci i młodzieży.

Ale, żeby nie było tak, ze mówię, że Holden jest zły! Ma w sobie dobroć, którą pokazuje nam co jakiś czas.

    Przyznam się szczerze, że żaden z drugoplanowych bohaterów nie zrobił na mnie dużego wrażenia. Większość, oprócz Pheobe, byli tłem dla historii Holdena. Nie wiem czy po prostu tak wyszło, że żaden mnie nie zachwycił, bo tak, czy może to był zamysł autora, może chciał, aby czytelnik skupił się tylko na głównym bohaterze (zaczynam mówić jak moja polonistka; szukam dziury w całym, prawda?)

„(...) często człowiek sobie nie zdaje sprawy, co go najbardziej interesuje, dopóki nie zacznie mówić o czymś innym, mniej interesującym.”

    Akcja rozgrywa się przed Bożym Narodzeniem (dziwnym zbiegiem okoliczności czytałam „Buszującego...” właśnie przed tym świętem) w Nowym Jorku (nie ukrywam, że bardzo mi się to podobało, bo kocham NY),

    Historia toczy się własnym tempem. Akcja nie gna jak szalona, jest wolna i spokojna. Ci mi nie przeszkadzało, bo akurat wtedy gdy czytałam miałam ochotę na coś w tym stylu.

   Przez cały czas zastanawiałam się dlaczego „Buszujący w zbożu”, przecież wszystko rozgrywa się w wielkim mieście. Nie rozumiałam tego, ale autor wszystko wyjaśnij, więc jeżeli tak jak ja zastanawiacie się dlaczego autor nadał właśnie taki tytuł swojej powieści dowiecie się tego czytając książkę, o której mowa.

„Cholerne pieniądze. Zawsze w końcu człowiekowi ością w gardle staną”

   Po dziele autorstwa pana Salingera spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Sama do końca nie wiem czego, ale czegoś innego, tak po prostu. Zostałam zaskoczona, nie do końca pozytywnie, bo jak mówiłam jestem totalnym przeciwieństwem Holdena.

   Wątek Jenny był dla mnie za mało rozwinięty. Nie powiem w czym rzecz, bo nie chce spojlerować osobom, które jeszcze nie czytały.

   Zakończenie także mnie zawiodło, spodziewałam się czegoś innego.

   „Buszujący w zbożu” jest książką wartą przeczytania. Uświadamia nam, że nie wszystko w życiu jest takie jak nam się wydanie. Na niektóre sprawy trzeba spojrzeć z pesymistycznego punktu widzenia.

Moja ocena: 7,5/10

____________________________________________________________________________

Pierwsza recenzja w tym roku i wyszła mi jakaś nijaka, ale sami oceńcie, głos należy do Was! :D

Następna recenzja: "Gwiazd naszych wina" J. Green :)